Język pahlawi
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Obszar | |||
---|---|---|---|
Liczba mówiących | 0 (język wymarły) | ||
Pismo/alfabet | pahlawi, manichejskie, awestyjskie | ||
Klasyfikacja genetyczna | |||
Kody języka | |||
ISO 639-2 | pal | ||
ISO 639-3 | pal | ||
IETF | pal | ||
Glottolog | pahl1241 | ||
GOST 7.75–97 | пех 537 | ||
Dialekty | |||
ISO 639-3: xmn – średnioperski manichejski | |||
W Wikipedii | |||
| |||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Język pahlawi (język średnioperski)[1][2][3] – język z podrodziny irańskiej języków indoeuropejskich, używany w okresie dynastii sasanidzkiej. W IX w. był już w marginalnym użyciu[4]. Następca języka staroperskiego, poprzednik języka nowoperskiego.
Nazwa wywodzi się od słowa „Pahlaw”, które oznacza Partię i pierwotnie określała jeden z alfabetów, używanych na terenie Persji. Język ten był używany od III w. p.n.e. do IX w. n.e. Ogólnie przyjmuje się, że w jego historii można wyróżnić dwa okresy: arsacydzki i sasanidzki. Do zapisu wykorzystywano alfabet aramejski. Trzon przetrwałych zabytków tego języka stanowią sasanidzkie traktaty religijne, a także napisy naskalne (np. arcykapłana Kardera, licznych królów), napisy na monetach, nieliczne przetrwałe fragmenty literatury pięknej, a nawet słowniki. Wiele z tych dzieł nosi charakter kompilacyjny, napisane zostały przez przetrwałych zaratusztrian po podboju arabskim, choć znane są psałterze chrześcijańskie i pisma manichejskie.
Przypisy
- ↑ TadeuszT. Kowalski TadeuszT., Arabica et islamica: studia z dziejów islamu i kultury arabskiej, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997, s. 96, ISBN 83-01-12212-9 (pol.).
- ↑ TeresaT. Michałowska TeresaT., BarbaraB. Otwinowska BarbaraB., ElżbietaE. Sarnowska-Temeriusz ElżbietaE., Słownik literatury staropolskiej: średniowiecze, renesans, barok, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1990, s. 526, ISBN 83-04-02219-2 (pol.).
- ↑ JózefJ. Bielawski JózefJ., Mały słownik kultury świata arabskiego, Warszawa: Wiedza Powszechna, 1971, s. 565 (pol.).
- ↑ Antoni RomualdA.R. Chodyński Antoni RomualdA.R., Oręż perski i indoperski XVI-XIX wieku ze zbiorów polskich, Malbork: Muzeum Zamkowe w Malborku, 2000, s. 11, ISBN 83-86206-31-4 (pol.).
Linki zewnętrzne
- Gramatyka pahlawi (1908) (ang.)
- Literatura pahlawi w przekładzie (ang.)
- Teksty zoroastryjskie (w tym średnioperskie) ze zbioru Sacred Books of the East w przekładzie angielskim E.W. Westa i J. Darmestetera (1880)
- p
- d
- e
indoaryjskie |
|
---|---|
irańskie |
|
- PWN: 3953240
- Britannica: topic/Middle-Persian-language
- БРЭ: 4161450