Otton I Wielki
Król Niemiec | |||
Okres | od 936 | ||
---|---|---|---|
Poprzednik | Henryk I Ptasznik | ||
Następca | Otton II | ||
Król Włoch | |||
Okres | od 951 | ||
Poprzednik | Berengar II | ||
Następca | Otton II | ||
cesarz rzymski | |||
Okres | od 962 | ||
Poprzednik | |||
Następca | Otton II | ||
Dane biograficzne | |||
Dynastia | Ludolfingowie | ||
Data urodzenia | 23 listopada 912 | ||
Data śmierci | 7 maja 973 | ||
Ojciec | Henryk I Ptasznik | ||
Matka | Matylda z Ringelheim | ||
|
Otton I Wielki (ur. 23 listopada 912, zm. 7 maja 973 w Memleben) – książę Saksonii 936–961, król niemiecki od 936 i cesarz rzymski od 962, z dynastii Ludolfingów.
Życiorys
Był synem Henryka I Ptasznika, króla Niemiec i jego drugiej żony Matyldy z Ringelheim, córki saskiego hrabiego Dytryka.
Otton został królem Niemiec w drodze elekcji w roku 936. Uroczysta koronacja odbyła się w Akwizgranie[1] w tym samym roku. Po koronacji musiał zwalczyć bunt książąt Saksonii, Bawarii, Lotaryngii i Frankonii wspieranych przez braci Ottona Thankmara i Henryka. Po zwycięstwie w 939 roku rozpoczął proces umacniania władzy opierając się na Kościele i związkach dynastycznych[1].
Prowadził politykę ekspansywną wobec Słowian tworząc na ich terenach liczne marchie, osiągając brzegi Odry. Uzależnił od Niemiec Włochy, Czechy i Danię. Podbitą ludność chrystianizował. 10 sierpnia 955 pokonał Madziarów w bitwie na Lechowym Polu koło Augsburga, powstrzymując ich najazdy na środkową Europę. Od 963 roku Otton otrzymywał trybut od Mieszka I, księcia Polan (według przekazu kronikarza Thietmara) z części jego ziem – ta informacja bywa jednak kwestionowana przez znaczną część badaczy.
2 lutego 962[2] papież Jan XII koronował Ottona w Rzymie na cesarza rzymskiego[3]. Chcąc jednak ułatwić sobie uznanie ze strony Bizancjum używał on tego tytułu bez przymiotnika „rzymski”. Jeszcze za swego życia w 967 Otton I uczynił cesarzem swego syna Ottona II[4].
Po roku 967 cesarz Zachodu Otton I Wielki zamierzał doprowadzić do pojednania z Cesarstwem Bizantyńskim. Domagał się jednak prowincji bizantyńskich na Półwyspie Apenińskim. W tym celu Otton wysłał do Konstantynopola biskupa Cremony Liutpranda. Misja zakończyła się fiaskiem, a Bizancjum wysłało do Italii wojsko i okręty wojenne.
Otton I podjął wówczas najazd na ziemie Cesarstwa Bizantyńskiego w Italii. Wiosną roku 969 przerwał wyprawę i opuścił południowe Włochy pozostawiając dalszą wojnę Pandolfowi z Kapui, który wkrótce dostał się do niewoli bizantyńskiej. W tej sytuacji Otton posłał na południe Włoch kolejne wojska, które rozbiły armię bizantyńską w bitwie pod Ascoli (Asculum) w roku 969. Mimo zwycięstwa Ottona sytuacja w południowych Włoszech nie uległa zmianie.
W zaistniałej sytuacji w roku 972 Otton zaproponował Cesarstwu Bizantyjskiemu zwrot podbitych ziem na terenie Włoch w zamian za wzajemne uznanie tytułów cesarskich. Układ ten został przypieczętowany małżeństwem Ottona II z księżniczką Teofano, krewną cesarza bizantyjskiego Jana I Tzimiskesa[5].
Otton I zmarł w wieku 60 lat i został pochowany w katedrze w Magdeburgu.
Małżeństwa i potomstwo
Otton I był dwukrotnie żonaty. Pierwszą żoną była Edyta Angielska, córka króla Edwarda Starszego. Po raz drugi ożenił się w październiku 951 roku z Adelajdą, córką króla Burgundii – Rudolfa II.
Z pierwszego małżeństwa pochodzili:
- Ludolf, ur. 930, zm. 6 września 957, książę Szwabii.
- Ludgarda, zm. 18 listopada 953, od 947 roku żona Konrada Rudego, księcia Lotaryngii.
Z drugiego małżeństwa pochodzili:
- Henryk, ur. 952, zm. 7 kwietnia około 954
- Bruno, ur. 953, zm. 8 września 957
- Otto II, ur. 955, zm. 7 grudnia 983, cesarz rzymski
- Matylda, opatka w Quedlinburgu, ur. pod koniec 955, zm. 6 lutego 999
Z nieformalnego związku, prawdopodobnie z córką Tęgomira, księcia Stodoran, pochodził:
- Wilhelm, zm. 968, arcybiskup Moguncji.
Przypisy
- ↑ a b MaciejM. Salamon MaciejM. (red.), Wielka Historia Świata, t. 4. Kształtowanie średniowiecza, Kraków: Oficyna Wydawnicza Fogra, 2005, s. 314, ISBN 83-85719-85-7 .
- ↑ Gerd Althoff: Otto I., Kaiser. W: Neue Deutsche Biographie. T. 19. Berlin: Duncker & Humblot, 1999, s. 658.
- ↑ Strzelczyk 2009 ↓, s. 12.
- ↑ Strzelczyk 2009 ↓, s. 18.
- ↑ Strzelczyk 2009 ↓, s. 24.
Bibliografia
- Jerzy Strzelczyk, Otton I Wielki, Poznań 2018, Wydawnictwo Poznańskie, ISBN 978-83-7976-816-5.
- Robert F. Barkowski: Die Ottonen und das Konzept eines vereinten Europa. Parthas Verlag, Berlin 2014, ISBN 978-3-86964-073-0.
- Dworzaczek W., Genealogia, Warszawa 1959, tablica 43.
- p
- d
- e
Książęta Saksonii |
| ||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Elektorzy Saksonii |
| ||||||||||||||||
Królowie Saksonii |
|
- p
- d
- e
Konradyni |
|
---|---|
Ludolfingowie |
|
Dynastia salicka |
|
Supplinburgowie |
|
Hohenstaufowie |
|
Welfowie |
|
Hohenstaufowie |
|
Wielkie bezkrólewie |
|
Habsburgowie |
|
Nassau |
|
Habsburgowie |
|
Luksemburgowie |
|
Wittelsbachowie |
|
Habsburgowie |
|
Luksemburgowie |
|
Wittelsbachowie |
|
Luksemburgowie |
|
Habsburgowie |
|
Wittelsbachowie |
|
Habsburgowie-Lotaryńscy |
|
- Oficjalny tytuł królów niemieckich od XI wieku
- król Rzymian
- Zobacz też
- królowie frankijscy
- cesarze rzymscy (Święte Cesarstwo Rzymskie)
- p
- d
- e
Karolingowie i inne rody |
|
---|---|
Ludolfingowie |
|
Dynastia salicka |
|
Süpplinburgowie |
|
Hohenstaufowie |
|
Welfowie |
|
Hohenstaufowie |
|
Luksemburgowie |
|
Wittelsbachowie |
|
Luksemburgowie | |
Habsburgowie |
|
Wittelsbachowie |
|
Habsburgowie-Lotaryńscy |
|
- p
- d
- e
Królowie Lotaryngii |
| ||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Książęta Lotaryngii | |||||||||||||||||||
Książęta Dolnej Lotaryngii |
| ||||||||||||||||||
Książęta Górnej Lotaryngii |
|
- ISNI: 0000000398676115
- VIAF: 267323947, 645159234087703370641
- LCCN: n82136785
- GND: 118590758
- LIBRIS: mkz12f751p0vjm0
- BnF: 11993715d
- SUDOC: 028016955
- NKC: jn20020422002
- BNE: XX1672562
- NTA: 070875944
- BIBSYS: 99063647
- PLWABN: 9810618102105606
- NUKAT: n02092241
- J9U: 987007266244805171
- CANTIC: a11186598
- LNB: 000129980
- ΕΒΕ: 261423
- LIH: LNB:BObH;=BR
- PWN: 3952774
- Britannica: biography/Otto-I
- Universalis: couronnement-imperial-d-otton-i
- БРЭ: 2699140
- NE.se: otto-i
- SNL: Otto_1._den_store
- Catalana: 0047969
- Hrvatska enciklopedija: 45886