Wilczka
Wilczka w Wilkanowie | |||
Kontynent | Europa | ||
---|---|---|---|
Państwo | Polska | ||
Lokalizacja | |||
Potok | |||
Długość | 18,19 km | ||
Powierzchnia zlewni | 47 km² | ||
Źródło | |||
Miejsce | Hala pod Śnieżnikiem | ||
Wysokość | ok. 1155 m n.p.m.[1] | ||
Współrzędne | 50°12′44,2″N 16°49′50,1″E/50,212277 16,830587 | ||
Ujście | |||
Recypient | Nysa Kłodzka | ||
Miejsce | Bystrzyca Kłodzka (Niedźwiedna) | ||
Wysokość | 346 m n.p.m.[2] | ||
Współrzędne | 50°16′44,1″N 16°38′36,2″E/50,278916 16,643388 | ||
Położenie na mapie gminy Bystrzyca Kłodzka | |||
Położenie na mapie Polski | |||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego | |||
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego | |||
|
Wilczka (po 1945 r. również Wilczy Potok, dawniej niem. Wölfel[1]) – potok, prawy dopływ Nysy Kłodzkiej[3] o długości 18,19 km[4].
Źródła
Potok wypływa z Masywu Śnieżnika[1]. Jego źródła znajdują się na Hali pod Śnieżnikiem na południowo-zachodnim stoku Śnieżnika, na wysokości ok. 1155 m n.p.m., bezpośrednio pod Schroniskiem „Na Śnieżniku”[1]. Początkowo płynie przez głęboką dolinę wyżłobioną w łupkach łyszczykowych. Przepływa przez dwie miejscowości: Międzygórze i Wilkanów[1]. Poniżej Międzygórza wypływa na płaski teren Rowu Górnej Nysy na terenie Kotliny Kłodzkiej[1]. Uchodzi do Nysy Kłodzkiej na południowych przedmieściach Bystrzycy Kłodzkiej, w okolicach przysiółka Niedźwiedna, na wysokości około 345 m n.p.m.[1]
Wodospad
Poniżej Międzygórza potok spada z wysokiego na 22 m progu tworząc Wodospad Wilczki – drugi pod względem wysokości w polskich Sudetach[1]. Jego powstanie związane jest ze wznoszeniem się trzeciorzędowego uskoku przerywającego bieg potoku. Wodospad stanowi jedną z większych atrakcji turystycznych okolicy, przyciągając turystów do Międzygórza już od XVIII wieku[1]. Przed powodzią w 1997 roku wodospad miał wysokość 27 metrów i formę kaskady. Był on wówczas pierwszym co do wysokości w Sudetach (ex aequo z Wodospadem Kamieńczyka w Karkonoszach).
Zapora
Na potoku, w Międzygórzu, około 500 m poniżej wodospadu znajduje się kamienna zapora tworząca suchy zbiornik retencyjny. Zbudowano ją w latach 1906–1908 po serii katastrofalnych powodzi, które wystąpiły na tych terenach pod koniec XIX i na początku XX wieku[1].
W 1920 r. wybudowano przy zaporze dom dla stróża. Pierwszy zaporowy nazywał się Blaser i był nim w latach 1920 do 1938, później zastąpił go Hermann Rauhut od 1 maja 1938 do 1946 (do czasu wysiedlenia)[5].
Zapora ma 102 m długości i 29 m wysokości[1]. Zbiornik retencyjny może pomieścić około 1 mln m³ wody. Udostępnione jest przejście koroną zapory.
Powódź stulecia w 1997 roku na zaporze Wilczki rozpoczęła się od zapełnienia suchego zbiornika przeciwpowodziowego i przelania wody przez zaporę oraz zalania terenów wokół zapory[6].
Galeria
- Wodospad Wilczki w Międzygórzu
- Zapora zbiornika retencyjnego
- Wilczka widziana z zapory
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 16: Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1993, s. 364–366. ISBN 83-7005-341-6.
- ↑ Wilczka na mapie Geoportalu Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej. Główny Geodeta Kraju. [dostęp 2017-07-17].
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 313, ISBN 83-239-9607-5 .
- ↑ Wilczka na mapie Geoportalu Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej. Moduł: Obszary dorzeczy (wynik wyszukiwania). Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. [dostęp 2017-07-17].
- ↑ Międzygórze, Zapora na Wilczce. Polska-org. [dostęp 2019-03-18]. (pol.).
- ↑ Maciej Maciejewski: Remont tamy w Międzygórzu. TVP Wrocław, 2016-09-25. [dostęp 2019-03-18]. (pol.).
Bibliografia
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 16: Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1993, ISBN 83-7005-341-6.
- Słownik geograficzno-krajoznawczy Polski, ElżbietaE. Bajkiewicz-Grabowska, IwonaI. Swenson, ZofiaZ. Aleksandrowicz (red.), Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, ISBN 978-83-01-12677-3, OCLC 1150567672 .
- Krzysztof R. Mazurski Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie, Sudety. Oficyna Wydawnicza Oddziału Wrocławskiego PTTK, Wrocław 1995, ISBN 83-85550-48-8.
Linki zewnętrzne
- Automatyczne stacje pomiaru wody: w Międzygórzu i w Wilkanowie