ZSU-37
ZSU-37 | |||
Dane podstawowe | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Typ pojazdu | |||
Trakcja | gąsienicowa | ||
Załoga | 6 | ||
Historia | |||
Prototypy | 1944 | ||
Produkcja | 1944–1948 | ||
Egzemplarze | ok. 300 | ||
Dane techniczne | |||
Silnik | 2 silniki gaźnikowe, 6-cylindrowe GAZ 202 o mocy 140 KM | ||
Transmisja | mechaniczna | ||
Poj. zb. paliwa | 400 l | ||
Pancerz | grubość: 10–25 mm | ||
Długość | 5,25 m | ||
Szerokość | 2,745 m | ||
Wysokość | 2,18 m | ||
Prześwit | 0,30 m | ||
Masa | 11 540 kg | ||
Osiągi | |||
Prędkość | 45 km/h (po drodze) | ||
Zasięg pojazdu | 360 km (po drodze) | ||
Dane operacyjne | |||
Uzbrojenie | |||
1 × armata przeciwlotnicza 61-K kal. 37 mm (zapas amunicji – 320 szt.) | |||
Wyposażenie | |||
2 × pistolety maszynowe PPS | |||
Użytkownicy | |||
ZSRR | |||
|
ZSU-37 (ros.: ЗСУ-37) – lekkie samobieżne działo przeciwlotnicze kalibru 37 mm konstrukcji radzieckiej z okresu II wojny światowej.
Historia
Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej dowództwo Armii Czerwonej doszło do wniosku, że jednostki pancerne i zmotoryzowane nie mają odpowiedniej osłony przeciwlotniczej. Postanowiono opracować lekkie działo samobieżne wykorzystujące armatę automatyczną 61-K kal. 37 mm na lekko opancerzonym podwoziu gąsienicowym. Po wypróbowaniu całej gamy podwozi, zarówno półgąsienicowych jak gąsienicowych, za najodpowiedniejsze uznano podwozie działa samobieżnego SU-76 z odkrytym przedziałem bojowym.
Produkcja seryjna działa rozpoczęła się w marcu 1945 roku. Do końca wojny dostarczono do jednostek tylko 70 sztuk. Produkcję kontynuowano do 1948 roku, w sumie wyprodukowano ok. 300 pojazdów. Według etatów działa ZSU-37 miały znajdować się na wyposażeniu dywizji zmechanizowanych (8 dział) i pancernych (4 działa), a także na szczeblu armii zmechanizowanych (24 działa). Jednak pierwsze egzemplarze ZSU-37 dotarły do jednostek zbyt późno, by wziąć udział w działaniach bojowych. Zostały zaprezentowane podczas defilady z okazji zwycięstwa na Placu Czerwonym w Moskwie w czerwcu 1945 roku.
ZSU-37 zostały wycofane ze służby w pierwszej linii w połowie lat 50. XX wieku.
Opis konstrukcji
ZSU-37 był lekkim samobieżnym działem przeciwlotniczym zbudowanym z użyciem nieco zmodernizowanego podwozia działa SU-76M. Główne zmiany obejmowały tył kadłuba, który został zamknięty płytą pancerną oraz przedział bojowy, nakryty od góry płytą z łożyskiem oporowym, na którym osadzona była wieża z armatą 61-K. Wieża ta miała ściany grubości 15 mm i była otwarta od góry.
Napęd pojazdu stanowiły dwa sprzężone silniki gaźnikowe GAZ-202 o łącznej mocy 140 KM, nadające ZSU-37 maksymalną prędkość 45 km/h w jeździe po szosie.
Główne uzbrojenie ZSU-37 stanowiła armata przeciwlotnicza 61-K kalibru 37 mm w zmodyfikowanej wersji dostosowanej do montażu w pojazdach, o lufie długości 74 kalibrów, z zapasem amunicji wynoszącym 320 nabojów. Ręczny napęd obrotu wieży i mechanizmu podniesienia armaty utrudniał prowadzenie celnego ognia do nisko lecących celów powietrznych. Uzupełnienie uzbrojenia stanowiły dwa pistolety maszynowe PPS oraz broń osobista załogi.
Bibliografia
- Panow, V.P., Solarz, J.: Czołgi sowieckie 1938-1945. Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 1996. ISBN 83-86209-71-2.
- Janusz Magnuski. Przeciwlotnicze działo samobieżne ZSU-37. „Nowa Technika Wojskowa”, wrzesień 2004. ISSN 1230-1655.
- p
- d
- e
Czołgi lekkie | |
---|---|
Czołgi średnie | |
Czołgi ciężkie | |
Działa samobieżne | |
Samochody pancerne | |
Samochody ciężarowe | |
Ciągniki artyleryjskie |
|
Samochody osobowe i motocykle | |
Inne pojazdy | |
Prototypy i pojazdy doświadczalne |